P4

ویو هانا
از آسانسور خارج شدم رفتم تا اتاق ۱۳۳۳پیدا کنم
+۱۳۳۱...۱۳۳۲..۱۳۳۳ ایناها این جاست
کلیدو از جیبم بیرون آوردم و قفل درو باز کردم و بعد در زدم
+جونگکوک؟میتونم بیام تو؟
ولی جوابی ازش نگرفتم
درو باز کردمو وارد شدم دیدم رو تخت نشسته و داره دوباره با اون لبخند ترسناک نگاهم می‌کنه
سندلیو برداشتم و گذاشتم روبه رو و روش نشستم
همون طور که داشتم پرونده شو نگاه میکردم گفتم:
+چرا اینجوری لبخند میزنی؟
ولی بازم جوابی نداد
+خب بزار بهت بگم،تو تا هر وقت که حالت بهتر شه اینجایی و مهمون مایی،ما با مهمونامون خیلی خوش رفتاریم،ما کاری میکنیم اونا بتونن دوباره خودشونو پیدا کنن
مگه نه؟
با لبخند ترسناکش لب زد
-اگه اونا بخان یکی دیگه باشن چی
+تو هیچوقت نمیتونی یکی دیگه باشی،اگرم از خودت بدت میاد باید بدونی تو توی ورژن خودت بی نظیری آدما باید خودشونو همونجور که هستن بپزیرن
-هه مسخرست
+چی مسخرست؟
-این که یه انسان نمیتونه جاودانه باشه
+اونش دست سرنوشته
-ازش متنفرم
+از کی؟
-از سرنوشت
+میدونی چیه؟
نگاهش که به زمین بودو به من داد
-چیه؟
+منم ازش متنفرم،بشدت از سرنوشت متنفرم
-ازش متنفری چون که بی رحمه
+نه ،سرنوشت می‌تونه در حین بی رحم بودن دل رحمم باشه،راستش من فقط از سرنوشت خودم متنفرم همین
بغض اومد سراغم
سکوت کرده بود

بقیشو یکساعت دیگه میزارم الان کار دارم